Το τροπάριο της Κασσιανής

Δεν νομίζω ότι είναι πολλές οι φορές οι φορές που συνειδητοποιούμε ότι οι εκκλησιαστικοί ύμνοι είναι ποιητικά κείμενα. Τα αντιμετωπίζουμε συνήθως σαν προσευχές, αγνοώντας την καλλιτεχνική τους αξία.
Το τροπάριο της Κασσιανής δεν έπαψε ποτέ να συγκινεί, εδώ και 12 αιώνες, ακριβώς επειδή με την ποιητική της τέχνη, τις συγκινητικές εικόνες και τις έντονες αντιθέσεις καταφέρνει να στήσει μπροστά στον ακροατή ακέραιο το επεισόδιο όχι μόνο του πλυσίματος των ποδιών του Χριστού από την πόρνη, αλλά και του προπατορικού αμαρτήματος, ακόμη και εικόνων από τη φύση.

Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη, μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νύξ μοι ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς οὐρανοὺς τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει.
Καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους
τίς ἐξιχνιάσει, ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μή με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος.

Κύριε, η γυναίκα που επιδόθηκε σε πλήθος αμαρτιών,

έχοντας αντιληφθεί την θεϊκή σου φύση, αναλαμβάνοντας καθήκοντα μυροφόρου,

θρηνώντας, σου φέρνει μύρα πριν από την ταφή σου.

Άλοίμονο! φωνάζει, που μέσα μου νύχτα βρίσκεται, πόθος για ακολασία,

ολοσκότεινος και ασέληνος έρωτας για την αμαρτία.

Δέξου τις πηγές των δακρύων μου,

εσύ που το νερό της θάλασσας σύννεφα το κάνεις.

Ένδοσε στους αναστεναγμούς της καρδιάς μου, 

εσύ που χαμήλωσες τον ουρανό με την απερίγραπτη σάρκωσή σου.

Θα καταφιλήσω τα πανάγια πόδια σου

και θα τα σκουπίσω με τις μπούκλες των μαλλιών μου.

Αυτά τα πόδια, που η Εύα ακούγοντας τον θόρυβό τους

στον παράδεισο το δειλινό κρύφτηκε από το φόβο.

Το πλήθος των αμαρτιών μου και την άβυσσο του σχεδίου σου

ποιός θ' ανακαλύψει, Σωτήρα της ψυχής μου;

Μην με παραμερίσεις την δούλη σου, εσύ που έχεις απεριόριστη ελεημοσύνη.