Καθώς πλησιάζουμε στην επίσημη μέρα εορτασμού των διακοσίων χρόνων από την Ελληνική Επανάσταση, το ενδιαφέρον όλων στρέφεται, όπως είναι αναμενόμενο, σε θέματα που αφορούν το 1821. Επειδή, όμως, τα ιστολόγια δεν είναι ο φυσικός χώρος ανακοίνωσης των αποτελεσμάτων της ιστορικής έρευνας, παρά μόνο μέσο για την ανάδειξή της, επέλεξα να αναρτήσω μια παλιά φωτογραφία από έναν περασμένο εορτασμό της επετείου της 25ης Μαρτίου.
Η φωτογραφία ανήκει στο αρχείο της οικογένειας Δημητροπούλου και μου παραχωρήθηκε από την κυρία Γιώτα Δημητροπούλου το 2015. Την ευχαριστώ και από εδώ, γιατί ήταν ο πρώτος άνθρωπος που ανταποκρίθηκε, και μάλιστα με ενθουσιασμό, στην αναζήτησή μου για παλιές φωτογραφίες και ιστορίες του χωριού.
Στην φωτογραφία εμφανίζονται με παραδοσιακές στολές τα παιδιά του σχολείου μαζί με τον δάσκαλό τους, πιθανώς καθώς επιστρέφουν από την λειτουργία στην Ευαγγελίστρια. Για να αποκτήσει μεγαλύτερο ενδιαφέρον η ανάρτηση, δεν θα αποκαλύψω την χρονιά και την ταυτότητα των εικονιζομένων! Σας προσκαλώ να ταυτίσετε εσείς τους εαυτούς σας και να δώσετε όσα στοιχεία μπορείτε για την εποχή!
Με αφορμή την φωτογραφία αυτή, θεώρησα σημαντικό να αναφερθώ στο εικονιζόμενο τοπίο. Εύκολα μπορούμε να ταυτίσουμε στα δεξιά την οικία Ευσταθόπουλου και το λεγόμενο κτίριο του Συνεταιρισμού, που διατηρούνται μέχρι σήμερα. Η σημασία της φωτογραφίας, ωστόσο, έγκειται κυρίως στο γεγονός ότι απεικονίζει ένα σημαντικό κτιριακό ορόσημο του χωριού, χαμένο σήμερα, την οικία Αλεξανδρόπουλου ή Αλεξανδρή.
Η οικία Αλεξανδρόπουλου φαίνεται να ταυτίζεται με αυτήν που ο Βασίλειος Αλεξανδρόπουλος αναθέτει στους κτίστες Μιχαήλ Ντουλκίνα και Επαμεινώνδα Τζινιέρη με το συμβόλαιο υπ' αριθ. 5572 της 20ης Δεκεμβρίου 1876, συνταγμένο από τον συμβολαιογραφούντα Ειρηνοδίκη Ολυμπίων Ιωάννη Λιναρδάκη (ανέκδοτο έγγραφο).
Βρισκόταν στην είσοδο της πλατείας των καφενείων, στο οικόπεδο που ανήκει σήμερα στην οικογένεια Λεωνίδα Καμπιλαύκου. Ήταν ένα στιβαρό ορθογώνιο κτίριο με την πρόσοψη εφαπτόμενη στον δρόμο. Από την φωτογραφία μπορούμε να διακρίνουμε ότι στην πρόσοψη διέθετε μικρό μπαλκόνι, ενώ η κορυφή της τοιχοποιίας ήταν διακοσμημένη με βροντάλι, το παραδοσιακό αρχιτεκτονικό κόσμημα με επάλληλες σειρές κεραμιδιών.
Κάποιες χρονιές, στην πίσω πλευρά του, όπου ανοιγόταν μεγάλος υπαίθριος χώρος, είχε διοργανωθεί το πανηγύρι της 23ης Αυγούστου. Δυστυχώς, οι τελευταίοι απόγονοι της οικογένειας, έχοντας ήδη από χρόνια εγκαταλείψει το χωριό, το κατεδάφισαν στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Όσοι, όμως, το προλάβαμε όρθιο, σίγουρα θυμόμαστε πόσο επιβλητικό και αρχοντικό κτίριο φαινόταν, παρά την εγκατάλειψη.
Θα ήταν ενδιαφέρον, με αφορμή την παρούσα ανάρτηση, να δημιουργηθεί ένα φωτογραφικό αρχείο των παλαιών κτισμάτων του χωριού. Το γεγονός, μάλιστα, ότι σχεδόν κανένα από αυτά τα παλαιά αρχοντικά δεν σώθηκε ίσως να κάνει την φωτογραφική τους τεκμηρίωση ακόμη πιο αναγκαία. Σε συνδυασμό με τα συμβόλαια κατασκευής διαφόρων οικιών του χωριού από το β΄ ήμισυ του 19ου αι., που βρίσκονται στο αρχείο μου, μπορούμε να αναδείξουμε ένα πολύ σημαντικό μέρος της αρχιτεκτονικής κληρονομιάς της περιοχής μας, το έργο των λαγκαδινών μαστόρων της πέτρας. Άλλωστε, με το σκανάρισμα δεν αποχωριζόμαστε τα αγαπημένα μας οικογενειακά κειμήλια, αλλά ταυτόχρονα συμβάλλουμε στην μελέτη της ιστορίας μας.
