Λυπάμαι που συμβαίνει αυτό, αλλά πρέπει για άλλη μια φορά να γίνω κακός! Πρόκειται για ένα θέμα που έχω ξανασχολιάσει, αλλά επανέρχομαι, διότι έλαβα χθές ένα σχετικό αρνητικό ερέθισμα.
Αποφάσισα να περπατήσω μέχρι τον Αϊ-Νικόλα, τόσο για τον περίπατο, όσο και αναζητώντας κάποιο νέο στοιχείο, από αυτά που γνωρίζω ότι πολλές φορές η βροχή (όπως αυτή την περασμένη εβδομάδα) φέρνει ξανά στην επιφάνεια.
Φτάνοντας, όμως, στο σημείο διαπίστωσα με φρίκη την ουσιαστική διάλυση του χώρου. Τον περασμένο Μάιο, οπότε και γιόρτασε ο ναός, οι κάτοικοι του γειτονικού χωριού, που τον έχτισαν και τον διαχειρίζονται, θεώρησαν καλό, προκειμένου να καθαρίσουν τον προαύλιο χώρο, να επιστρατεύσουν ένα μηχάνημα (μπουλντόζα ή τρακτέρ) με το οποίο όχι μόνο παρέσυραν για δεκάδες μέτρα οικοδομικά υλικά και τεκμήρια του παλαιού ναού, αποσπώντας τα για πάντα από την αρχική τους θέση και στερώντας από οποιονδήποτε θα μπορούσε να τα μελετήσει την ευκαιρία αυτή, αλλά -ακόμη χειρότερα- ξεσηκώνοντας από την τελευταία κατοικία τους τα οστά των προγόνων μας, που σεβάστηκαν ακόμα και οι Τούρκοι.
Και θα μπορούσε κανείς να παραβλέψει την καταστροφή των ιστορικών στοιχείων, καθώς δεν είναι απαραίτητο να έχει πάντοτε κανείς επιστημονική σκέψη. Το να διαταράσεις, όμως, την ηρεμία ενός νεκρού, βεβηλώνοντας με τόσο άσχημο τρόπο την ιερότητα του χώρου είναι, αν μη τι άλλο, ιεροσυλία. Είναι αρκετό γι' αυτό να αναλογιστεί κανείς τις ανά τους αιώνες σχετικές με τους νεκρούς και το σεβασμό που πρέπει να τους αποδίδεται αντιλήψεις : στην αρχαία Ελλάδα η καθύβριση νεκρού ετιμωρείτο με την ποινή του θανάτου, ενώ για το χριστιανισμό το ανθρώπινο νεκρό σώμα είναι ιερό (γι' αυτό και προσκυνείται).
Είναι, εκτός από θέμα ηθικής, και ζήτημα αισθητικής : θεωρώ πως για κανέναν δεν είναι ευχάριστο θέαμα τα διασκορπισμένα οστά, που καταπατούνται από μηχανές, ανθρώπους και ζώα.
Το συγκεκριμένο μέρος, παρότι ήταν γνωστό ότι ήταν χώρος νεκροταφείου, ποτέ δεν έτυχε της ανάλογης μεταχείρισης. Η βεβήλωση του ξεκίνησε με την χάραξη των δασικών δρόμων, όταν οι μπουλντόζες αφαίρεσαν ένα τμήμα του λόφου πάνω στον οποίο ήταν χτισμένος ο ναός, περιτριγυρισμένος απο τάφους, διαλύοντας για πρώτη φορά οστά και οικοδομικά υλικά. Όποιο τυχόν στοιχείο άφησαν οι μπουλντόζες το κατέστρεψαν οι τεχνίτες του νέου ναού, οι οποίοι θεώρησαν καλό να χτίσουν πάνω ακριβώς στον παλιό και όχι να τον αφήσουν όπως είχε μέχρι εκείνη την εποχή, καταστρέφοντας ακόμη και την αγία τράπεζά του. Φυσικά, κάθε φορά που κάποιος παίρνει την πρωτοβουλία να "εξωραϊσει" τον περίβολό του, όλο και κάτι χάνεται, μέχρι να δούμε τους νεκρούς να σηκώνονται και να φεύγουν μόνοι τους απο το σημείο προκειμένου να γλιτώσουν.....
Κάποιος μου είχε πει παλιότερα : "Τί σημασία έχει η τύχη των οστών ενός νεκρού; Λες και καταλαβαίνει τίποτα ο ίδιος;" Κι όμως, έχει σημασία. Ας σκεφτεί ο καθένας από εμάς εάν θα ήθελε το σώμα του ίδιου ή κάποιου αγαπημένου του προσώπου να έχει τύχη παρόμοια με όσα σας περιέγραψα. Η απάντηση νομίζω ότι δεν μπορεί παρά να με δικαιώσει.
Εύχομαι μόνο κάτι να αλλάξει σε αυτό το αίσχος που αντίκρυσα. Να βρεθεί κάποιος να πει μια κουβέντα, όχι κατηγορώντας και βρίζοντας, αλλά με καλή και συμβουλευτική διάθεση.
* Ο τίτλος από το διήγημα του Αλ. Παπαδιαμάντη Η Γλυκοφιλούσα
Σημειώνω ότι η εικόνα που επέλεξα να συνοδεύσει το άρθρο είναι πολύ ήπια σε περιεχόμενο, αφού βλέπετε μόνο μικρά τεμάχια οστών και κατεστραμμένα κεραμικά. Εγώ είχα την "τύχη" να δώ ακόμη και κρανία...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου