Το σχολείο....

Από τις πρώτες κοινωνικές δραστηριότητες στις οποίες συμμετέχει ένα άτομο είναι το σχολείο. Η πρώτη φορά που συγχρωτιζόμαστε για τόσες πολλές ώρες με ανθρώπους εκτός της οικογένειάς μας, που μαθαίνουμε να ζούμε βάσει ένος συστήματος κανόνων (το οποίο εν πολλοίς θα μας συνοδεύει ολη μας τη ζωή). Όλοι, φυσικά, έχουμε όμορφες αναμνήσεις από το σχολικά μας χρόνια, κυρίως δε τα χρόνια του δημοτικού, που είμασταν ακόμη παιδιά από κάθε άποψη. Χρόνια αθωότητας και ξεγνοιασιάς!
Για τους περισσότερους από εμάς ήταν μάλλον καλή τύχη να τελειώσουμε το δημοτικό στο χωριό μας, πριν λόγω των συνθηκών κλείσει για πάντα. Πιθανώς θα θυμάστε όλοι την πρώτη σας μέρα στο σχολείο, τον αγιασμό (με τον παπα-Πάνο και αργότερα εγώ με τον παπα-Γιώργη), την πρωινή προσευχή, τα δύο διαλείμματα (ένα στις 10 και ένα στις 12), τα παιχνίδια (κρυφτό, κυνηγητό, κεραμιδάκια και τόσα άλλα που εφευρίσκαμε), τις εκδρομές στον Αϊ-Γιάννη, στο Λαντζονέικο ποτάμι, στη Λάκκα, τις σχολικές γιορτές με την σχετική προετοιμασία (να κολλήσουμε τις αφίσες με τους ήρωες του '21 ή με τους φαντάρους του '40, αν φέρουμε σμυρτιά από το Σαμάκι...), την τελευταία ημέρα των μαθημάτων με το μπουγέλο... Μπορεί να θυμάστε αμυδρά και το μάθημα!!!!!Δεν είναι κάτι στο οποίο δίναμε και πολύ σημασία τότε!!!
Όλες αυτές οι αναμνήσεις στεγάστηκαν σε αυτό το κτήριο που μένει τώρα άχρηστο. Το δημοτικό του χωριού μας την εποχή που χτίστηκε εθερείτο ένα από τα καλύτερα της Ηλείας, όπως μας πληροφορεί ο δάσκαλος και συγχωριανός μας Αθανάσιος Φωτόπουλος, στις 2 και μοναδικές σελίδες από την Ιστορία του Δημοτικού Σχολείου Ηρακλείας που ο ίδιος συνέταξε. Το σχολείο θεμελιώθηκε το 1956. Οι εργασίες ανέγερσης κράτησαν μέχρι το 1966 περίπου, απαιτώντας δαπάνη 600.000 δραχμών, ποσού ιδιαίτερα υψηλού για την εποχή. Κατά τη διάρκεια της κατασκευής διευθυντής ήταν ο επίσης χωριανός μας Ασημάκης Κωνσταντόπουλος (ο πιο γνωστός ίσως από τους ντόπιους δασκάλους), που επιτελούσε το διδασκαλικό του έργο, ακόμη και με 140 μαθητές, σε καφενεία και σπίτια, λόγω έλλειψης σχολικού κτηρίου. Από το σχολικό έτος 1966-67 αναλαμβλανει δάσκαλος ο Αθ. Φωτόπουλος με 71 μαθητές και η καθοδική πορεία του σχολείου αρχίζει.
Το κτήριο του σχολείου είναι τριθέσιο, με δύο χώρους γραφείων και εξωτερική τουαλέτα. Περιβάλλεται από μεγάλη έκταση περίπου 4 στρεμμάτων στην οποία υπάρχει παιδική χαρά και χώρος διαμορφωμένος για μπάσκετ και ποδόσφαιρο. Φυσικά, όλοι θα θυμάστε τη μεγάλη μουριά ακριβώς απέναντι από το κτήριο, που ήταν πάντα ο χώρος που μαζευόμασταν για να φάμε στα διαλείμματα και να προστατευτούμε απο τη ζέστη το καλοκαίρι.
Θα πρέπει να αναφέρω ότι το συγκεκριμένο σχολείο είναι το δεύτερο που χτίστηκε στο χωριό. Το πρώτο ήταν ένα μονόχωρο οικοδόμημα στην τοποθεσία Παλιό Σχολείο ( εκεί που βρίσκεται τώρα η πλατεία με τα πλατάνια και το συντριβάνι), το οποίο εγκαταλείφθηκε γιατί είχε πάθει ζημιές από σεισμό. Σε εκείνο το κτήριο είχε διδάξει ο πρώτος χωριανός δάσκαλος, ο Ν. Μπούλιαρης.
Θα συμφωνήσετε μαζί μου ότι το σχολείο για ένα χωριό είναι μία από τις σημαντικότερες πλευρές της κοινωνικής ζωής. Είναι κρίμα που το χωριό μας δεν το κατάλαβε αυτό και οδηγηθήκαμε στο λουκέτο. Μάλλον είναι πάγιο χαρακτηριστικό μας η αμέλεια και η έλλειψη διορατικότητας. Τώρα, το αν θα μπορούσε αυτό το κτήριο να αξιοποιηθεί είναι θέμα πρωτοβουλιών, όχι της ηγεσίας, αλλά ημών, όσων πιθανώς έχουμε καλές ιδές και καλή διάθεση.