Καταρχάς, οφείλω μια συγνώμη για την σχεδόν μηνιαία απουσία μου! Ο συνδυασμός εξετάσεων Αγγλικών και αρρώστιας καταλαβαίνετε ότι δεν αφήνει και πολλά περιθώρια για την ενασχόληση με τα χόμπυ!!!
Τις τελευταίες μέρες σκεφτόμουν με ποιό θέμα θα έπρεπε να ασχοληθούμε!Πολλά μου ήρθαν στο μυαλό, αλλά θυμήθηκα ότι πρόσφατα κατάφερα να πάρω μερικές φωτογραφίες από το καμίνι του Κοτσάκη στον Ταρλά, δίπλα στο σπίτι μου. Θα ήθελα, λοιπόν, να τις μοιραστώ μαζί σας, γιατί είναι κάτι σπάνιο και μόνο κατά τύχη ξαναήρθε την επιφάνεια.
Όπως θα έχετε ακούσει στο χωριό υπήρξαν 3 καμίνια σε διαφορετικές εποχές και τοποθεσίες: στου Σερεμέτη, δίπλα από την κεντρική εκκλησία του χωριού και στον Ταρλά.
Το παλαιότερο είναι αυτό που βρίσκεται στου Σερεμέτη, κάτω από τον δρόμο που οδηγεί στην Καρούτα (λίγο πριν από το γεφύρι που οδηγεί στο Λαντζόι μέσα από το χωματόδρομο). Πρέπει να λειτούργησε στις αρχές του περασμένου αιώνα και σύμφωνα με τις πληροφορίες που συγκέντρωσα από γέροντες, ανήκε σε δύο Καλαματιανούς.Δυστυχώς, δε διαθέτουμε καμία άλλη πληροφορία ούτε για τον ακριβή χρόνο λειτουργίας του, ούτε και για τα ονόματα των ιδιοκτητών του.
Το μεγαλύτερο και πιο γνωστό ήταν αυτό που βρισκόταν δίπλα στην κεντρική εκκλησία. Ανήκε στους αδερφούς Γεώργιο και Σωτήριο Νικολόπουλο και λειτούργησε περίπου στις δεκαετίες 1940 ως 1950 (ίσως και 1960). Φαίνεται να είχε μεγάλη παραγωγή, καθώς οι ιδιοκτήτες του συνήθιζαν να πληρώνουν τους χωριανούς (με ένα πενηνταράκι ανα δέμα) για να φέρνουν στο καμίνι τα απαραίτητα για τη λειτουργία του καυσόξυλα.
Στο καμίνι αυτό ήταν αρχικά συνέταιρος και ο Σωτήρης Κοτσάκης. Για κάποιο λόγο, όμως, η συνεργασία του με τους αδερφούς Νικολόπουλους διαλύθηκε και γι'αυτό κατασκεύασε το δικό του καμίνι στον Ταρλά.
Το καμίνι του Κοτσάκη βρίσκεται δίπλα ακριβώς στον κεντρικό δρόμο που οδηγεί στο χωριό, στην τοποθεσία Ταρλάς και λειτούργησε περίπου στις δεκαετίες 1950 και 1960. Μπορούσε κανείς να το δει ακέραιο μέχρι τη δεκαετία του 1970. Στη συνέχεια ο νέος ιδιοκτήτης του χωραφιού έθαψε την είσοδό του, για να αποκαλυφθεί ξανά πέρυσι, μάλλον απο κάποιο ζώο που τη βρήκε σκάβοντας. Εκμεταλλευόμενος εγώ αυτή την ευκαιρία πήρα μερικές φωτογραφίες από το μικρό άνοιγμα, που δεν χωράει περισσότερο απο έναν μικρό σκύλο.
Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο δείχνουν την αρχιτεκτονική του καμινιού: αποτελείται από έναν αψιδωτό χώρο, που στηρίζεται σε επάλληλες ραβδώσεις στην οροφή. Στο χώρο αυτό αναβόταν η φωτιά. Ακριβώς από πάνω, στην εξωτερική επιφάνεια, τοποθετούταν τα νωπά κεραμικά, στα αυλάκια που δημιουργούν οι εσωτερικές ραβδώσεις.
Σύμφωνα με τους γέροντες, που μου έδωσαν τις πληροφορίες, τα κεραμίδια που κατασκευάζονταν στα καμίνια ήταν αρκετά καλής ποιότητας, σε αντίθεση με τα τούβλα που ήταν βαριά και δύσχρηστα.
Σε κάθε περίπτωση, πάντως, θεωρώ ότι η ύπαρξη "επιχειρήσεων", και μάλιστα τριών, σε ένα μικρό χωριό είναι ενδεικτική των οικονομικών του δυνατοτήτων για την εποχή εκείνη και κυρίως της εργατικότητας των κατοίκων του, που, άλλωστε, αναγνωριζόταν και από τα γύρω χωριά. Ας θυμηθούμε, για παράδειγμα, αυτό που λένε οι παππούδες μας ότι συνέβη στην Κατοχή: ενώ πριν οι κάτοικοι του Πελοπίου δεν μας είχαν σε ιδιαίτερη υπόληψη, όταν ξέσπασε η πείνα έφταναν κατά ομάδες στο χωριό μας για να ζητιανέψουν λίγο φαγητό, αφού οι ίδιοι δεν ήταν ( και δεν είναι ακόμη, όπως φαίνεται απο το χέρσο κάμπο του Πελοπίου) σε θέση να καλλιεργήσουν τα χωράφια τους.
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή