Φτάσαμε ήδη στις 19 Ιουνίου. Καλοκαίρι (αν και τις τελευταίες μέρες ο καιρός ούτε ξέρει τί κάνει, πότε βρέχοντας και πότε λιώνοντάς μας με τη ζέστη). Άραγε θα γεμίσει ξανά φέτος το χωριό μας από φωνές και γέλια, βόλτες και γλέντια από τους καλοκαιρινούς επισκέπτες; Δυστυχώς εγώ ακόμη είμαι στην Πάτρα, περιμένοντας ίσως για πρώτη φορά με τόση ανυπομονησία να ξαναέρθω για καλοκαίρι. Να απολαύσω την ξενοιασιά, τη φύση, τη θάλασσα της Ηλείας (αυτές οι θάλασσες της Αχαϊας δεν υποφέρονται από το κρύο).
Είναι αλήθεια πως συνειδητοποιούμε πολύ περισσότερο την ανάγκη μας να είμαστε σε επαφή με τον τόπο που γεννηθήκαμε όταν μεγαλώνουμε. Όσο είμαστε έφηβοι έχουμε την τάση να απομακρυνόμαστε, ίσως και δικαιολογημένα, αφού βρισκόμαστε πάνω στην προσπάθεια να διαμορφώσουμε δική μας ζωή, να ανεξαρτητοποιηθούμε, για να πάψουμε να έχουμε την ανάφγκη του γονέα και της ασφάλειας του πατρικού σπιτιού.
Πόσο απατηλό! Ευτυχώς η ανάγκη αυτή ποτέ δεν χάνεται. Έχει λεχθεί πως ο άνθρωπος που ξεχνάει από που ξεκίνησε, είναι σαν δέντρο που δεν έχει ρίζες. Δεν μπορώ να φανταστώ πως υπάρχει κάτι τέτοιο. Στα δάση (όσο υπήρχαν) του χωριού μας δεν είχα συναντήσει κάτι τέτοιο!
Καλό καλοκαίρι σε όλους!
Περάστε όσο καλύτερα μπορείτε! Γι'αυτό επισκεφτείτε και το χωριό, έστω για λίγο!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου