Τρίτη 7 Ιουνίου 2011

Μιά φορά κι έναν καιρό...


Τις προάλλες σκάλιζα τα βιβλία μου στο χωριό που είχα πάει για σαββατοκύριακο και τυχαία έπεσα πάνω στο βιβλίο, του οποίου το εξώφυλλο βλέπετε στην φωτογραφία!
Ανήκε στη γιαγιά μου και έχει εκδοθεί τη δεκαετία του 1950. Με ευκαιρία αυτό θυμήθηκα εκείνη την εικόνα την τόσο οικεία σε όλους, νομίζω, με τη γιαγιά καθισμένη αναπαυτικά στην καρέκλα της και τα εγγόνια της γύρω γύρω να ακούνε με το στόμα ανοιχτό! Τί παραμύθια να πρωτοθυμηθεί κανείς;Τους δώδεκα μήνες, τον Κοντορεβυθούλη, το γέρο με τη γρια και το γουρούνι, τη σουσουράδα; Ή τις ιστορίες του Χουχουλόγιωργα, του Γκιώνη, της Κουκουβάγιας, της Πούλιας και του Αυγερινού; Ιστορίες που κάνουν τη φύση να φαίνεται πιο ανθρώπινη, μέσα στα περιορισμένα μέτρα της δικής μας ιδιοσυγκρασίας.
Γιατί αν, για παράδειγμα, η Κουκουβάγια είναι η αδελφή του Κωνσταντή, που σηκώθηκε από το μνήμα για να την φέρει κοντά στη μάνα της που είχε απομείνει μόνη, δεν την βλέπεις πια σαν ένα κατά τα άλλα τρομακτικό πουλί. Και η φύση εξανθρωπίζεται και γίνεται ο φυσικός μας χώρος, τη θέση του οποίου τείνουν (αν δεν έχουν ήδη καταλάβει) τα τσιμέντα, τα πλαστικά φυτά και τα ζώα στα κλουβιά.
Και μέσα σε αυτό το χαμό που ζούμε όλοι, με το γενικό πρόβλημα της απαισιοδοξίας να πιέζει ακόμα και τα μικρά παιδιά (θυμάμαι ένα βράδυ που πήγα στις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων στην πλατεία Γεωργίου που ένα κοριτσάκι πήρε το μικρόφωνο για να πει ότι εξαιτίας της κρίσης φέτος τρώει λιγότερα παγωτά από πέρυσι!!!), και με τα προσωπικά πρόβλήματα μας, χρειαζόμαστε σίγουρα λίγο παραμύθι. Λίγο παραμύθι για να πάρουμε δυνάμεις για ότι μας βρίσκει στη ζωή.

1 σχόλιο:

  1. Φοβερό άρθρο!Γλυκό που σε κάνει να θυμάσαι τα παλία και να μένεις με ένα χαμόγελο στα χείλη!Μπράβο!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή