Δύο είναι τα δυνατά συναισθήματα, τα συνδεόμενα με τον τόπο: η αγαλλίαση που προσφέρει η φύση, (ειδικά την εποχή της άνοιξης, όταν "οὐδὲ Σολομὼν ἐν πάσῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ" μπορεί να συγκριθεί μαζί της) και η θαλπωρή που προσφέρει ο γενέθλιος τόπος, ο γνώριμος σε κάθε του γωνιά. Όταν, μάλιστα, τα συναισθήματα αυτά συνδυάζονται σε μία και μόνη στιγμή, που η αναγεννώμενη φύση του γενέθλιου τόπου γίνεται το μοναδικό πράγμα που μπορείς να σκεφτείς και να νιώσεις γύρω σου, τότε η δύναμη των συναισθημάτων είναι απερίγραπτη.
Όλες οι αποχρώσεις των χρωμάτων, όλες οι ευωδιές των λουλουδιών, όλα τα ζώα, από τα μικρότερα ως τα μεγαλύτερα, μοιάζουν τότε τόσο οικεία αλλά και τόσο πρωτόγνωρα: πρωτόγνωρα γιατί η άνοιξη μεταμορφώνει τον τόπο σε σκηνικό γιορτής, αλλά και οικεία, γιατί δεν υπάρχει ούτε χαλίκι του τόπου που μεγάλωσες, που να μην το έχεις ξαναπεριεργαστεί.
 |
| Στην κορυφή του βουνού νερό και καβουρότρυπες: η φύση παρέχει κάθε τι χρήσιμο. |
Και περπατάς - ή καλύτερα ίπτασαι - σε μέρη που ακόμη και πριν από αιώνες άνθρωποι ξαναπερπατούσαν, φρόντιζαν την γη, έτρωγαν, έπιναν, προσεύχονταν - είτε έμεινε εκεί σημάδι να το θυμίζει, είτε όχι.
 |
| Αγιάννης: εκεί που κάποτε ακουγόταν προσευχή. |
Τελειώνεις, λοιπόν, τον περίπατο με τα πόδια λυμένα και από την χαρά και από την κούραση, αλλά την ανάταση των ωρών που προηγήθηκαν ξέρεις ότι θα την φέρεις για την υπόλοιπη ζωή σου, όχι απλά για τις επόμενες ημέρες.
 |
| Αγραπιδιά: η νύφη της άνοιξης. |
 |
| Κάστρο απόρθητο, φτιαγμένο από την φύση. |
 |
| Η φωτιά αλλού δεν άγγιξε, αλλού τραυμάτισε, αλλού κατέστρεψε τελείως και αλλού ξαναγέννησε. |
 |
| Η μαγευτική απλότητα της επινοητικότητας και της καλύβας. |
 |
| Παλιοχώρι: σε αυτό το λευκό σεντόνι ίσως κάποτε έπαιζαν παιδιά. |
